بررسی تأثیر فعالیت ورزشی تناوبی بر میزان حجم تومور در موش های مبتلا به سرطان سینه

مقدمه: فعالیت ورزشی نقش مؤثری در تغییر عوامل مؤثر در سرطان دارد، اما تأثیر فعالیت بدنی بر سطوح عوامل مؤثر سرطان در انسان یا حیوانات مبتلا به آن، تا به حال مورد توجه جدی قرار نگرفته است. پژوهش حاضر به بررسی تأثیر فعالیت ورزشی استقامتی پیوسته بر میزان حجم تومور در موش های مبتلا به سرطان سینه می پردازد. مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 30 سر موش بالب سی ماده (4 تا 5 هفته ای با میانگین وزنی 76/17 گرم) خریداری و در ناحیه زیرجلدی شکم آنها تومور آدینوکارسینومای موشی پیوند زده شد و به طور تصادفی به دو گروه تومور- شاهد، تومور- تمرین تناوبی، تقسیم شدند. شدت تمرین در این پروتکل در هفته اول 20% حداکثر اکسیژن مصرفی و در هفته آخر به 75% حداکثر اکسیژن مصرفی رسید. بعد از اتمام تمرینات و جداسازی طحال موش، با تست الیزا سنجش پروتئین شوک حرارتی ( hsp70 )، اینترلوکین 4 ( il4 ) و اینترفرون گاما ( ifnγ ) انجام گرفت. نتایج: نتایج نشان داد میزان hsp70 در گروه تمرین تناوبی (مداخله) نسبت به گروه شاهد کمتر است اما این اختلاف معنادار نبود (05/0 p> ). همچنین میزان il4 در گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه شاهد کمتر بود، اما معنادار نبود. میزان ifnγ در گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه شاهد بالاتر بود اما این شاخص هم در دو گروه اختلاف معناداری نداشت. درخصوص حجم تومور، میزان آن در گروه تمرین تناوبی به طور معناداری نسبت به گروه شاهد کمتر بود (001/0= p ) . نتیجه گیری: طبق یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که فعالیت ورزشی تناوبی با تغییر در میزان عوامل مؤثر در سرطان می تواند سبب کاهش حجم تومور گردد.